Από σήμερα, 19.11.2025, οι Ντιμινουίτες κυκλοφορούν στα βιβλιοπωλεία από τις εκδόσεις Εστία. Περιττό να πω πως είμαι τρισευτυχισμένος.
***
Μια φορά η Λίλη πήρε το θάρρος και ρώτησε την κυρα-Ζορζέτ τι σκεφτόταν όταν άκουγε το τραγούδι της.
Μη με παρεξηγήσεις, είπε τότε εκείνη· είναι υπέροχο τραγούδι, μα μια φορά τραγούδι αγάπης ή τραγούδι γλεντιού δεν είναι. Με κάνει και σκέφτομαι τις συχωρεμένες τις αδερφές μου και τα εγγόνια μου, που φύγανε μακριά από δω. Και, καμιά φορά, αν κλείσω τα μάτια και τ’ αφήσω να με πάει μόνο του, σκέφτομαι γυναίκες ξεκοιλιασμένες και παλικάρια χωρίς πόδια και χέρια. Η κυρα-Ζορζέτ ξεφύσηξε κι έτριψε τα θολά μάτια της. Συγχώρα με· τι σου λέω τώρα κι εσένα; Μα για μένα αυτά τα πράγματα είναι η τέχνη, κι όχι οι μεγάλοι έρωτες κι οι μεγάλες νίκες· οι ήττες, οι πίκρες, ο θάνατος. Γι’ αυτά τα κάνουμε όλα.
Ντιμινουίτα: Μια μινόρε συγχορδία λίγο διαφορετική· λίγο απόκοσμη, λίγο παράταιρη ανάμεσα στις υπόλοιπες, σαν κάτι να της λείπει.
Με κοινό άξονα τη μουσική, τα κείμενα της συλλογής μάς πηγαίνουν από τα σκυλάδικα της ελληνικής επαρχίας ως τις Ηνωμένες Πολιτείες της δεκαετίας του ’90, κι από κει σε μια φανταστική Γερμανία όπου η ιστορία έχει εξελιχθεί διαφορετικά απ’ ό,τι στην πραγματικότητα, ακόμα και σε «ου τόπους», άχρονους και ανώνυμους, όπου οι ήρωες πασχίζουν να κάνουν ό,τι οι ίδιοι αντιλαμβάνονται ως σωστό, ανακαλύπτουν την αλληλοκατανόηση, αναζητούν το πραγματικό νόημα της τέχνης κι έρχονται αντιμέτωποι με το πένθος και με τις ίδιες τους τις πεποιθήσεις.